Albumy użytkownika Mirka'

Wyprawa na II Zjazd Polonii w Austrii, organizowany przez Polonijną Platformę Dialogu w Austrii

Pokaż Album

W tym albumie prezentuję fotki wykonane podczas uzupełniania odcinków, które nie zostały przemaszerowane na trasie prowadzącej z Pragi czeskiej na Wybrzeże Bałtyckie.

Pokaż Album

Z rejonu Kwidzyna podróżni zmierzali na północ i przez gęsto zasiedlone w II wieku tereny osadnicze nad Nogatem, docierali do kolejnego punktu etapowego, w okolicy Gościszewa – Wielbarka, w skupisku malborskim. Następnie posuwając się wzdłuż krawędzi wysoczyzny Pojezierza Iławskiego, zbliżali się do Wysoczyzny Elbląskiej, gdzie na licznych targowiskach kupcy mogli wymienić się na bursztyn bałtycki. Jednak wielu z nich kierowało się dalej, także drogą morską, ku najbogatszym zasobom tego surowca, na Sambii.

Pokaż Album

Środkowa Prosna – Kujawy: Podobnie jak rejon dzisiejszego Wrocławia, także rejon Kalisza, ze względu na położenie geograficzne, oraz skupiska osad, miał ogromne znaczenie w lokalnej i dalekiej komunikacji. Wskazują na to liczne importy rzymskie, na tym terenie. Być może ptolemeuszowa Kalisia to miejscowość znana tysiąc lat później pod nazwą Kalisza. Główny szlak bursztynowy wiódł prawdopodobnie w górę Swędrni, gdzie w jej środkowym biegu, w okolicy Kamienia był punkt etapowy, a następny bardziej na północ w górnym biegu rzeki Powy. Przed Koninem szlak skręcał na zachód w okolicę Rumina, gdzie w najwęższym miejscu koryta Warty była przeprawa i zapewne ważniejsze miejsce postoju. Przebieg szlaku pomiędzy Wartą a dolną Wisłą potwierdzają badania Kujawskiej Ekspedycji Archeologicznej. Z rejonu Kraśnicy na północnym brzegu Warty, omijając rozlewiska i kompleksy leśne, przez Kawnice i Kleczew - prawdopodobnie punkt etapowy, szlak zataczał łuk ku zachodowi. Następnie przez Ostrowąż i Paniewo - większa osada i punkt etapowy, kierowano się prosto na północ. Przez Rzeszyn do Kościeszek - punkt etapowy, dalej przez Włostowo, Lachmirowice, Racice, Łagiewniki na zachodnim brzegu Gopła, podróżni dochodzili do dużej wielofunkcyjnej osady w Kruszy Zamkowej, leżącej w pobliżu jedynego dogodnego przejścia przez Noteć. Po przejściu rzeki, wzdłuż zachodniego zbocza Wyniesienia Inowrocławskiego, zmierzano w kierunku północno – wschodnim, dochodząc do rejonu Płonkowa i Kaczkowa, prawdopodobnego miejsca postoju. Aby ominąć pierwotną puszczę, ciągnącą się na południe od Wisły, pomiędzy ujściami Tążyny i Brdy, zataczano łuk przez Bąbolin, Murzynno i Grabie do Opok, przypuszczalnego punktu etapowego. Następnie przez Służewo zmierzano w kierunku doliny Wisły, gdzie w Otłoczynie przy ujściu Tążyny, na odcinku 1,5 kilometra, istniała jedyna dogodna przeprawa przez rzekę. Kujawy – ujście Wisły: Zaraz po przekroczeniu Wisły, kupcy podążali wzdłuż jej nurtu. Przechodzili Drwęcę niedaleko jej ujścia, prawdopodobnie w miejscu skrzyżowania się trasy z lokalnym połączeniem wzdłuż Drwęcy, gdzie znajdował się punkt etapowy. Dalej szlak prowadził w kierunku północno – zachodnim, wyżynnym pasmem wzdłuż prawego brzegu rzeczki Fryby. W połowie tego odcinka, liczącego około 45 kilometrów w linii prostej, prawdopodobnie znajdował się w rejonie Chełmży punkt etapowy. Na tej trasie od Torunia po Chełmno, w odróżnieniu od szlaków wodnych, gdzie podróżujący mogli dziennie pokonywać większe odległości i przez to postojów było mniej, ten szlak lądowy był wygodniejszy. Poza tym, że droga wodna wysuniętym na zachód łukiem Wisły była dłuższa, to jeszcze pewną przeszkodą była krawędź skarpy wiślanej, wzdłuż której przemieszczano się lądem. W kierunku do ujścia Wisły, podróżni mogli przeprawić się przez Wisłę między Chełmnem a Świeciem, lub w obecnej dzielnicy Grudziądza – Rządz a miejscowością Osiek na lewym brzegu, a także na wysokości Kwidzyna a rejonem Opalenia. Ujście Wisły – Zatoka Gdańska: Od przeprawy przez Wisłę, w rejonie Opalenia, kierowano się na liczne targowiska na nadbałtyckich wybrzeżach. Ci którzy, zmierzali w kierunku skupisk osadniczych rozlokowanych przy zachodnim ujścia Wisły, posuwali się wzdłuż dogodnie ukształtowanych brzegów rzeki. Pas osadniczy na tym terenie, ciągnął się wzdłuż zachodniej terasy rzecznej na przestrzeni 15 kilometrów. Na północnym krańcu tego pasa, znajdował się ośrodek w rejonie Ciepłego. Następnie wzdłuż wschodniej krawędzi wysoczyzny Pojezierza Kaszubskiego szlak wiódł do rejonu Pruszcza Gdańskiego. Ze względu na dogodne położenie skupiska pruszczańskiego, ośrodek ten, mógł być miejscem dostaw bursztynowego surowca, zbieranego w tej części Zatoki Gdańskiej. Służył on zarówno przybywającym szlakiem lądowym jak i kupcom podróżujących drogą morską. Świadczą o tym liczne znaleziska importów na tym terenie, zwłaszcza monet zarówno w Pruszczu jak i w Skowarczu. W pogoni za „złotem północy”, kupcy zdążający tą trasą, docierali do najdalszych zgrupowań osadniczych na Pobrzeżu Kaszubskim.

Pokaż Album

Kotlina Kłodzka – środkowa Odra: Z okolicy dzisiejszego Kłodzka szlak kierował się na północ, przedostając się przez ostatnie pasmo Sudetów. Opuszczając dolinę Nysy Kłodzkiej wędrujący wkraczali w Przedgórze Sudeckie i kierowali się ku środkowej Odrze. Miejscami postojowymi mogła być dolina górnej Ślęzy i okolica Białobrzezia. Omijając zapewne od zachodu kolano Ślęzy, podróżni trzymali się jej zachodniego brzegu i wędrowali przez urodzajną i gęsto zaludnioną Równinę Wrocławską. Ostatnim postojem przed doliną Odry, mogła być obecna dzielnica Wrocławia, Partynice, skąd szlak wiódł przez stare centrum miasta. Środkowa Odra – środkowa Prosna: Jeden z kilku szlaków, wychodzących z rejonu dzisiejszego Wrocławia, prowadził w kierunku północno – wschodnim. Była to najkrótsza trasa do rejonu ujścia Wisły, lub do Sambii. To połączenie komunikacyjne, po przekroczeniu brodów oraz ostrowów odrzańskich, a następnie Widawy przez Zakrzów i Kiełczów, kierowało się do lokalnego ośrodka w rejonie rzeki Dobrej. Przechodząc między środkową i wschodnią partią Wzgórz Trzebnickich, na zachód od Twardogóry, kupcy zmierzali zapewne w rejon Międzyborza, gdzie znajdował się kolejny punkt etapowy. Przechodząc na zachodnie zbocza Wzgórz Ostrzeszowskich podróżni kierowali się ku północnemu wschodowi. Po postoju na terenie obniżenia pomiędzy północnymi zboczami tych wzgórz, a południową częścią Wyżyny Kaliskiej, osiągano rejon Kalisza nad Prosną.

Pokaż Album

Na terenie Kotliny Czeskiej, rozlokowane były trzy duże skupienia osadnicze: środkowe w dorzeczu dolnej Wełtawy, zachodnie w dorzeczach Ohře i Biliny i wschodnie w dorzeczu górnej Łaby, gdzie też odkryto najwięcej skarbów monet rzymskich i prawdopodobnie tu znajdowały się główne centra wymiany. Te trzy skupienia wyznaczają kierunki głównych szlaków komunikacyjnych. Odgałęzienie wschodnie jednego z nich, poprzez Nizinę Połabską, wiodło w stronę Śląska. Najpierw w górę Łaby i jej dopływu Metuji, dalej jedna z dwóch możliwości, prowadziła przejściami w Sudetach koło Nachodu i wzdłuż Bystrzycy Dusznickiej do Kotliny Kłodzkiej. Punktami etapowymi mogły być: osada w Tuklatach, powiat Kolín i po 30 kilometrach rejon Pňova w powiecie Nymburk. Po przekroczeniu Łaby, najkrótsze połączenie wiodło w górę rzeczki Bystřice, gdzie po około 30 kilometrach, znajduje się miejscowość Nepolisy, powiat Hradec Králové. Posuwając się jeszcze 12 kilometrach w górę rzeczki Bystřice podróżni opuszczali ją i idąc nadal w tym samym kierunku dochodzili znów do górnego nurtu Łaby, w pobliżu Hradec Králové. Dalej zaś, zdążając na północ, kierowali się w górę Łaby, by znów skręcić na wschód, kierując się w górę Metuji. Następnie koło dzisiejszej Kudowy, dochodzili do przełęczy Polskie Wrota. I z biegiem Bystrzycy Dusznickiej osiągali centrum Kotliny Kłodzkiej, co potwierdzają znaleziska monet rzymskich.

Pokaż Album